Hoezo ‘Wat zou liefde doen?’

Dit voelt echt Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Ik heb zoveel geleerd… waarom voelt het dan alsof ik terugval? Dit was mijn thema afgelopen week.

Ik voelde frustratie, teleurstelling en zelfs een soort rouw. Ik wilde zo graag vanuit liefde en begrip naar de situatie kijken, maar in plaats daarvan werd ik overspoeld door emoties die ik liever niet wilde voelen.

De strijd met mijn schaduwkant

Het voelde alsof mijn schaduwkant een intensieve krachttraining had gedaan en nu sterker was dan mijn bewuste keuze om liefde te zien. En ook al wist ik dat een deel van de energie die ik voelde niet eens van mij was, werd ik alsnog geraakt. Want eerlijk? Het voelde niet bepaald comfortabel.

Steeds opnieuw stelde ik mezelf de vraag: Wat zou liefde doen?

En ja hoor, ik kreeg zowaar een antwoord. Het antwoord was: “Gewoon zijn, zijn in alle rust.” Maar in plaats van vredig met een kopje thee en een boeddha-glimlach in die rust te zitten, voelde ik enorme weerstand. Wat nou ‘zijn met dat wat is’? Dat wat is is gewoon ruk, en daar wil ik niet mee zijn. Tot ik een bladzijde opensloeg uit Communion with God van Neale Donald Walsch.

Een diepere laag van bewustwording

Daarin wordt beschreven dat alles een illusie is en dat niets echt ‘waar’ is, behalve de betekenis die wij eraan geven.

Dat zette me aan het denken. Wat als ik de afgelopen dagen zo diep geraakt werd, omdat ik de gebeurtenissen als absoluut waar had aangenomen? En daar ook nog eens een sausje overheen had gegoten, rijkelijk gevuld met oordelen, met als topping torenhoge verwachtingen. Hmm…

Ja, dan snap ik de oefening. Want als alles wat ik ervaar gekleurd is door mijn perceptie, dan is mijn mening dus gewoon een creatieve interpretatie van mijn eigen hoofd. Lekker dan.

En dus kies ik er zelf voor hoe ik me verhoud tot wat er gebeurt. Toch?

De paradox van liefde en groei

Het klinkt eenvoudig, en ergens geloof ik ook dat het zo eenvoudig is. Alleen op het moment zelf is het best een uitdaging! Want de emoties die ik voelde – frustratie, teleurstelling, rouw – waren écht aanwezig.

Maar… wat nou als de vraag “Wat zou liefde doen?” betekent dat ik gewoon mag voelen?

Dat het niet draait om ‘perfect’ reageren vanuit liefde, maar dat liefde in dit moment simpelweg betekent: mezelf toestaan om te voelen wat er is, zonder oordeel.

Wat als groei niet betekent dat ik geen schaduw meer heb, maar dat ik mijn schaduw kan zien zonder erin te verdwijnen?

Ik weet nog niet precies hoe ik dit ga integreren, maar ik voel dat er iets verschuift. Dat de enige waarheid die telt, de waarheid is die ik zelf kies.

En dat liefde, ondanks alles, altijd alles is.