Hoe ik een meester werd in oordelen (en het weer afleerde)

Oordelen. Ik was er zó goed in dat je zou denken dat ik ermee geboren ben. 😉 Dat is natuurlijk niet zo, maar eerlijk? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit oordeelvrij was. In mijn gezin was oordelen de norm. We deelden onze mening – soms subtiel, vaker ongezouten – en ik dacht dat dat normaal was. Het hoorde erbij.

En laten we eerlijk zijn, het heeft me ook veel gebracht. Mijn kritische blik hielp me bijvoorbeeld om processen te verbeteren, teams efficiënter te maken, en dingen strak te organiseren. Maar toen ik op mijn innerlijke reis ging, ontdekte ik de keerzijde van altijd maar een oordeel klaar hebben.

Een geloofssysteem vol labels en verwachtingen

Tijdens mijn reis werd me duidelijk dat mijn oordelen niet zomaar meningen waren; ze zaten diep verweven in mijn geloofssysteem. Mijn overtuigingen – vaak gevormd door mijn familie en generatie – waren als een script dat ik al jaren volgde. En spoiler alert: dat script werkte niet bepaald in mijn voordeel.

Neem deze klassieker: “Ik doe het zelf wel, want dan weet ik zeker dat het goed gaat.” Klinkt herkenbaar, toch? Maar het leidde er ook toe dat ik alles naar me toetrok, een oordeel had over hoe anderen dingen deden, en uiteindelijk oververmoeid alles zelf deed. Het resultaat? Frustratie. Over mezelf én de ander.

De vicieuze cirkel van ‘zelf wel doen’

Elke keer als ik iets uit handen gaf en het niet aan mijn (onhaalbare) standaard voldeed, raakte ik gefrustreerd. En wie kreeg de schuld? Juist, de ander. Maar als ik écht eerlijk was, had ik die oordelen vaak ook over mezelf. Ik was mijn eigen strengste criticus.

En daar lag de uitdaging: om die vicieuze cirkel te doorbreken moest ik leren loslaten. Maar loslaten vraagt niet alleen vertrouwen in een ander, het vraagt vooral vertrouwen in jezelf.

Mijn geheime wapen? Humor en reflectie

Wat me hielp? Reflecteren. Schrijven. En ja, lachen om mezelf. Want hoe serieus mijn patronen ook waren, ik ontdekte dat humor me hielp om ze lichter te maken. Schrijven gaf me inzicht in mijn overtuigingen: “Waarom dacht ik dat ik de enige was die alles goed kon doen?” of “Hoezo moet ik álles oplossen?”

Door dat allemaal op papier te zetten, zag ik niet alleen de absurditeit van sommige overtuigingen, maar kreeg ik ook inzicht in hun oorsprong. En weet je wat? Vaak waren mijn oordelen over anderen gewoon een spiegel. Dat wat ik in een ander veroordeelde, zat ook in mij. Ja echt!

Van oordeel naar zelfliefde

Het is een proces – een proces van loslaten, leren, en milder worden. Niet alleen naar anderen, maar vooral naar mezelf. Ik leerde dat het hebben van oordelen niet per se slecht is, zolang je ze maar met nieuwsgierigheid en compassie kunt onderzoeken.

Waarom ik dit deel?

Ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien herken je jezelf wel in mijn verhaal. Misschien heb jij ook een overtuiging of patroon dat je vastzet in oordelen, frustratie, of het gevoel dat je het allemaal alleen moet doen.

Weet dit: verandering begint bij bewustwording. Het vraagt moed om je eigen patronen te onderzoeken en los te laten wat je niet meer dient. Maar als ík het kan, dan kun jij het ook!

Dus, als dit resoneert, nodig ik je uit: reflecteer eens op je eigen overtuigingen. Waar komt jouw strengste oordeel vandaan? En wat zou er gebeuren als je het loslaat?

Het kan zomaar het begin zijn van jouw eigen reis naar meer rust, vertrouwen, en zelfliefde. En geloof me, dat is het waard. 💛

Laten we het ripple effect starten. Deel jouw inzichten hieronder of stuur me een bericht als je hier meer over wilt weten. Ik help je graag een stukje op weg.

Biografisch dieptecoaching

Nu boeken